بطور کلی گسترش و توسعه رمزارز ها ( ارزهای دیجیتال) شاید به اوایل دهه دوم میلادی (1918) بازگردد، درست زمانی که برای اولین طرح بار بانکداری و پول الکترونیک (تصویر اولیه رمزارز ها – ارزهای دیجیتال) در دنیا کلید خورد، اما در همان ابتدا هم خود طراحان گمان بر چنین پیشرفتی نداشتند، با ترویج و توسعه بانکداری الکترونیک و گسترش میزان استفاده کاربران با توجه به سهولت در انجام امور روز مره تا حواله ها و تراکنش های بزرگ مالی در سیستم بانکداری الکترونیک رفته رفته کاربران به داشتند حساب های مالی و اعتبار در بانکها علاقمند و مایل شدند، دنیای اقتصاد و بانک ها قدم های تازه در ایجاد امنیت و توسعه این شبکه ها برداشتند و تمام این توسعه و گسترش برای داشتند اطلاعات صورت گرفته که به عنوان ساده ترین قیمت باید بدانید که در سیستم بانکداری الکترونیکی کنونی هر کاربر باید حسابی در بانک داشته و اطلاعات مشخص و هویتی در بانک ثبت کرده باشد تا ماهیت یک مشتری معتبر را بدست آورد، درست عکس شبکه رمزارز ها ( ارزهای دیجیتال)، در ادامه برخی ویژگی های شبکه بانکداری الکترونیک را میبینیم:
تمرکز و تجمع داده ها در یکجای مشخص (بانک، سازمان و …)
الزام و اجبار بر وجود و صحت اطلاعات هویتی کاربر شبکه (مشتری بانک)
صدور رسید و تأییدیه های مکرر برای تراکنش های کوچک و بزرگ
ورود و خروج به شبکه از طریق اطلاعات حساب خاص (سامانه های اینترنتی بانکداری که با نام کاربری و رمز عبور مشخصی باید ورود شما را تأیید کند)
الزام بر مشخص بودن اطلاعات هویتی مبدا و مقصد هر تراکنش و کنترل های دو طرفه شبکه
و البته موارد بسیاری که از شمردن آنها میپرهیزیم، تمام اینها ویژگی ها سیستم بانکداری کنونی است و دقیقاً عکس این موارد در شبکه رمز ارزها (ارزهای دیجیتال) برقرار است یعنی وجود هیچ کدام از موارد ذکر شده نه ضرورتی دارد و نه حتی اصلا نیازی به وجود شان است.
شبکه ای متفاوت با آنچه تا کنون دیده ایم از نظر رفتارهای عملیاتی و تخصیص منابع، تمام این محدودیت ها و بازبینی های مکرر که سرعت تراکنش های شبکه را کاهش میداد و البته مواردی بسیار مهم مثل نیاز کاربران و جوامع به تراکنش های بین المللی با واحدی مرجع بدون محدودیت حجم تراکنش و کسر هزینه تبدیل ارزها سبب شد تا ایده طراحی اولین ارز دیجیتال که همگی آن را بخوبی میشناسید کلید بخورد؛ بله ارز محبوب “بیت کوین“.